Bir Sepet Kedi Alır Mıydınız?

Merhaba!
Bu kez kozmetikle ilgilenmeyen okuyucularımın isyanını göz önüne alıp farklı konseptte bir yazı yazmak istedim ve size minik kızımla tanışma öykümüzü, onun başından geçenleri anlatacağım:) Umarım keyifle okursunuz.
Bundan 4 yıl önce başka bir sarı kedim vardı. Bahar başında doğanın çağrısına daha fazla dayanamadı ve sinek telini yırtıp, kendini bahçeye atıp beni terketti. Ben okuldan eve gelince farkettim. Aradım taradım ama sırra kadem basmıştı belli. Birkaç ay bekledim, her akşam mama sallaya sallaya elimde sokakları arşınladım. Bana mısın demedi sıpa. Sonra ev çok sessiz geldi yine, kedi aşkım depreşti ve internetten Ankara içindeki ücretsiz kedi yavrusu ilanlarına bakmaya başladım. Kader işte, daha ilk baktığım sitede bir otobüs mesafesinde, yeni doğmuş, bir haftalık ama annelerinin hırçın davranışları yüzünden doğru dürüst ilgi göremeyen ikiz sarman kedilerin ilanını gördüm. 

Ev sahibinin 7 kedisi olduğundan bu yavrulara anneleri gibi bakacak bir gönüllü arayışındaydı. Hemen aradım telefonla, dedim 'kimseye vermeyin yoldayım yarım saate ordayım'.

Eve girdiğimde kapıyı açan bayan çok nazikti, beni hemen yavrulara götürdü. Aslında benim niyetim bir tane kedi sahiplenmekti ama bu iki yavru o kadar birbirlerine sokulgan, o kadar düşkünlerdi ki bunları ayırmak olmaz, bir taneye bakan iki taneye de bakar deyip, güzelce taşıma çantama koydum minnoşları. Ev sahibi de çok sevindi, niyeti onları ayırmadan vermekmiş ama arayan herkes tek tek almak istemiş o da hep düşünelim deyip ertelemiş. 

Bu bebeler yol boyunca viyakladılar, otobüsün gürültüsünden korktular. Koynuma almak istedim ama şoför sanki yanımda zehirli Afrika yılanı taşıyormuşum gibi dikiz aynasından pis pis bakınca cesaret edemedim.

Neyse evimize geldik, minnoşları nerelerinden tutup besleyeceğimi bile bilemedim, öyle minik ve çelimsizdiler. Gittim eczaneden insan bebesi maması aldım. Zaten süt tozu gibi bir şeydi. Önceki kedimden kalan minnak emzikli biberona mama koyup bu minnoşları beslemeye başladım. Ama o nasıl bir emmektir, içim acıdı resmen. Anneleri hiç düzgün emzirmemiş doğduklarından beri. Ben bunu küçük bir evde 7 kedinin bir arada yaşamasından kaynaklı strese bağlıyorum. 

Neyse, 2-3 gün geçti, ben tabi her gece iki defa olmak üzere saat kurdum, bu yavrucakları göbüşleri patlayana kadar doyurdum. Sanki kendi yeni doğan bebeğimmiş gibi özendim, üzerlerine titredim.

Benimle geçirdikleri 4. günün sonunda gözleri açıldı, bıyıkları uzadı, yemelik, ısırmalık bişey oldular. İkisi bir elime rahatlıkla sığacak kadar miniklerdi ama hala :)

Derken 1 aylık oldular, ortalığı birbirine kata kata evde kırılmadık şey bırakmayıp oyunlar oynadılar, birbirleriyle güreştiler. Tuvalet alışkanlıklarını ikinci haftanın sonunda edinmişlerdi bile, bunun için de çok emek verdim. Üşenmedim gece gündüz popolarından ittire ittire çişlerini yapmaları gereken yere götürdüm durdum her biberon ziyafetinden sonra. İşe yaradı, emeklerim meyve verdi, beni hiç üzmediler. 

Uyurken bile ayrı kalmıyorlardı, biri diğerinin göbeğinde ya da poposunda, bazen de burun buruna yatıyorlardı. İzlemelere, koklayıp öpmelere doyamayan ben dişlerimi sıkmaktan ölüyordum. 

Derken başka bir eve taşındım, bu kez giriş katı değil, 9. katta minik bir daireydi. Tabi bu kez yerler parke olduğundan bu iki minik de biraz büyüdüklerinden patır patır koşturmaları alt komşuya 'at mı besliyorsunuz' izlenimi vermeye başlamıştı. Her gün kapımı üşenmeden çalıp şikayet ediyordu ben de bazen ters bazen kibarca evine geri sepetliyordum. Nedeni şuydu; ben de onun yeni doğan bebeğinin sabah 5, gece 2 ve tüm gündüz boyunca viyaklayarak ağlamasını çekiyordum, hatta bebeğin ilk banyosunu, ilk diş çıkarmasını filan alt komşuyla beraber ben de yaşadım. Bu yüzden verilen rahasızlık karşılıklı idi. Benim kedilerim onların bebelerinden daha önemsiz değildi, direndim.

Bir sabah hava çok sıcaktı ama yağmur yağıyordu, içeri güzel ferah hava girsin diye her zaman yaptığım gibi camı açtım. Bu iki salağın da evde yakalamaca oynayacakları tuttu.

Ev Çöpü Kedisi :)

Şimdiye kadar ne zaman cam açsam önünde güzel güzel oturan bu minnoşlardan biri, burnu beyaz olan Fıstık, pencerenin pervaz mı derler artık bilmiyorum üzerine çıkıp ordan yaramazlıklar yapmaya başladı. Ben indirdim o çıktı, o gün cam açtırmadılar bana, düşecekler diye ödüm koptu. 

Miskinler

Eve gelenler 'kedi düşer mi hiç boşver aç sen camları hava 50 derece' filan deyince yine açmaya başladım. Yine bir gün camı açtım, bu ikisini odaya kapattım kendim duşa girdim. Kafamda gözümde köpük keyif yaparken bi tırnak cayırtısı duydum. Paldır küldür çıktım banyodan bir de ne göreyim, bizim yaramazlar kapı koluna zıplayıp açmışlar, açık camın etrafında at gibi koştururken Fıstık camın tepesinden (muhtemelen) kayıp 9 kattan aşağı düşmüş. Ben tabi bunları 2 saniye gibi bir sürede kavrayıp hemen camdan aşağı baktım ve yağmurun yumuşattığı çimenlik topraktan sanki az önce 9 kat uçmamış gibi hopidik hopidik Fıstık kızımın koşuşunu gördüm.

Ben onlara kocaman sepet yapmışım, onlar illa küçük olanda sıkış tepiş yatarlardı...

Kafamdan kaynar sular indi, hemen üzerime bişeyler giyip köpüklü köpüklü aşağı indim, gittiği yöne gittim, siteyi taradım, düştüğü yere baktım aradım taradım kedi yok. Ağlaya ağlaya eve döndüm ne yapayım. Bu arada düştüğü yerdeki çimenlerde pati izleri vardı, baya yumuşak bi yere 4 ayak üzerine iyi düşmüş olacak ki kırığı çıkığı olan bir kedi gibi koşmuyordu çünkü...

Onu bir daha hiç bulamadım, bir süre sonra kaderinin bu olduğunu kabullenip elimde kalan Fındık kıza odaklandım. Fındık, Fıstığa göre çok daha olgun, sakin ve ciddi bir kızdı. İkisi varken yanımıza hiç gelmez, kendini sevdirmezdi. Ama Fıstık düştükten sonra bir değişti ki anlatamam. Geceleri ağzımın içinde yatar oldu, iki dakike markete gitsem, yarım gün okula gitsem döndüğümde 'nerdesin!!! beni nasıl bırakırsın! ne biçim annesin!' gibisinden söylenmelere başlardı. 

Fıstık Kız

Aylar sonra tam o evden de taşınacakken, yine yaz sıcağında kızartma yapıyordum, camın birini açtım. Zaten ocağın başında geberiyorum, bu da hazır miskin miskin yatıyorken açayım dedim. Alahın'ın işi değil mi, arkamı iki saniye döndüm, içeri kuş girmiş, bu da kuşa atlayınca kuş camdan geri çıkıp gitmiş, bu da peşinden gittiği yeri görmeden bir zıpladı, hooop camdan dışarı, aynı çizgi filmlerde kendini bir anda boşlukta bulan eleman gibi, sen aşağı düş! Tabi ben yine bütün olayı bir buçuk saniyelik bir zaman diliminde izledim ama yetişemedim bu düşerken. 

Bu sefer işler felaketti, çünkü aşağıdan 'çooot' diye bir ses geldi, düştüğü yerde çimenlik değil, kalorifer dairesinin zemin altındaki odasının çatısı vardı. Yani yerin o kısmı metal bir düzlüktü. Bizimki de oraya düşmüştü kuş peşinden. Ben öldüğünde o kadar emindim ki önceki gibi soğuk kanlı olamadım.

Fıstık işte böyle yaramazdı...

Odadan koşup gelen nişanlım olayı kavradığı gibi aşağı indi. Ben hala put gibi cama bakıyordum. Hayatımda hiç böyle heykel gibi kalmamıştım. Göreceğim manzarayı hayal ettikçe ayaklarım daha da kitleniyordu. Nişanlım bu sürede asansörle hemen aşağı inmiş, düştüğü yerin bir metre ötesinde bizim kızı ayağının biri parça pinçik bulmuş. Bir iki dakika sonra kendime gelip camdan aşağı bakabildim ve bana seslendiğini duydum. Para ve ev anahtarını el yordamıyla bulup pijamalarla veterinerin yolunu tuttuk. İç kanama varsa önlesin diye bir iğne ve ağrı kesici yapıldı, film çekildi, arka sağ ayağının eklemden kırıldığını, sadece ince bir kas telinin geri kalan parçayı tuttuğunu öğrendik. Ben tabi dehşet içindeyim, titriyorum ağlıyorum, nişanlım ise soğuk kanlı, veterinerle konuşuyor.. Neyse bir şeyler oldu etti, bizim kızın ayağına ameliyatla pin takıldı. Kendi eklemi un ufak olduğundan bacağın alt ile üst kısmını birbirine bağlayan, eklem görevi gören bir parça. 4 ay ayağı alçıda kaldı. Biz tabi nasıl şükür duaları ettik anlatamam. 9 kattan düşen kızım bir ayak kırığı ile kurtulmuştu, ne sakat kalacaktı ne de başka şey. O kadar mutluydum ki, bu kadar az zararla atlattığımıza...

Fındık Kız

İyileşme sürecinde ona yardım ettik, başlarda düzenli aralıklarla tuvalete biz götürdük, sevgimizi ilgimizi asla eksik etmedik. Gece kalkıp ilaçlarını verdik.. Aylar geçti, alçısı çıktı. Üzerine basamadığı için zayıflayan bacağı gün geçtikte güçlendi.

Fındık Kız

Eski haline geri döndü. Ama biz o evden taşındık. Zaten başka sebepler de vardı taşınmak için, iki kez bu olayı yaşayınca da tamam dedik, gidiyoruz. 
Artık yüksek olmayan daha güvenli bir evdeyiz. Zaten Fındık da eskisi gibi deli değil.

Elimde el bebek gül bebek büyüdü, dünya tatlısı bi kız oldu. Sarımsı yeşil, çekik badem gözlü, turuncu ağırlıklı, beyaz pamuk gıdılı bir kız. Ben bunu resmen mıncıklayarak büyüttüm. Patilerini ısırır, kör parmağını öperim. Göbeğine burnumu sokup 'hanimiş' yaparım. Artık kaçmıyor, yapmayınca kızıyor hatta, öyle manyak bişey oldu :)

Ne verirsem onu yer, bir keresinde kuru maması bitmişti, benim de ay sonum, cebimde iki lira, lanet petshop "2 liralık açık mama vermiyoruz en az 5 lira" deyince kös kös eve döndüm, aldığım ekmeğin içinden verdim belki yer benim kızım diye. Yemez mi, o gün bugundür ne zaman nişanlım taze ekmek alıp gelse eve, ilk lokmayı bizimki yer. 

İşte bizim dokuz canlı kızın başından geçenler bunlar.. Umarım artık sakin bir hayat bekliyordur onu da bizi de :D Minnoş minnoş uyuyoruz beraber, bizimle yemek yiyor, biz film izlerken gelip üzerimize yatıyor, ben blog yazarken gelip klavyeye oturuyor. Demek istediği çok açık değil mi sizce de? :D
Sevgiler
Evrim