Başlıksız

Merhaba.. Nasılsınız?
Yazmadığım süre boyunca merak edenler olmuştur diye düşünerek moladan sonraki ilk yazımın bir kozmetik ürününe değil de ruhumun derinliklerine ait olmasını istedim.
Her ne kadar yeni yılda bloguma dair aldığım kararlar çok farklı olsa da istediklerime yönelik bir başlangıç yapamadım, Ocak ayının başından beri yazmak istediğim halde farklı bir çok sebep yüzünden başına geçemedim buranın..

Olsun, geç olsun güç olmasın diye klasik bir laf edip biraz sohbet etmek, hatta sohbetten çok içsesimle konuşmamı buraya aktarmak istiyorum sebepsizce.


Aslında yeni yıl benim için kötü başlamadı ancak Aralık başlarından beri kafamı, ruhumu parçalara ayıran, psikolojik olarak sürekli bölünmeme sebep olan şeyler vardı. Vardı derken hala var ama şikayetçi değilim, yine de bir yanım belirsizlikler yüzünden gergin ve yorgun sanırım..
Bir de üzerine final sınavlarım eklenince birkaç haftadır istediği verimi yakalayamadı bu Evrim insanı. Ama ne yaptı? Bol bol gözlem yaptı, çok fazla müzik dinledi, bazen ağladı bazen kahkahalardan gözünden yaş geldi. Her şey insan için diyip tutunduğu şeylere tüm gücüyle sarılmaya devam etti..
Bir de sanırım bu ay en çok yaptığım şeylerden biri şimdiye kadar almadığım yönde çeşitli riskler alıp minnacık da olsa yüreğimin çağırdığı yerlere gitmek, seslendiği insanlarla olmak gibi şeylerdi. Aslında şimdiye kadar hep tek tabanca, kendine fazlasıyla yeten bir insandım ama hayatımdaki duygusal iniş çıkışlar yüzünden iki çift muhabbet edecek bir insan evladı aradım etrafımda.. Her ne kadar çok sevenim, böyle durumlarda destek olanım olsa da beni tam anlamıyla anlayacak bir insan olmadığını bildiğimden yine kendimle konuştum bol bol..

Geceler boyu sevdiğim Pinterest hesaplarında gezindim, kulaklığımda son ses çalan müziklere eşlik ettim, gece kalkıp buz gibi havada balkonda yıldızları seyrettim. Hiç yapmadığım bir şey yaptım -iki sigara içtim. İrademe güvendiğim için devamının gelmesinden korkmadan. Ama sonra çok anlamsız buldum dertli insanların sigara yakmasını, çünkü dertlerim bin kat arttı.. Her ne kadar melankolik bir yanım olsa da bile bile kendime işkence etmeyi sevmiyorum demek ki.
Haa.. Bir de neredeyse 10 yıllık saç rengimi değiştirdim.. Kızıldan -geçici olarak da olsa- vazgeçip bal karamel tonlarında bir saç yaptım kendime.. Zaten saçımla oynuyorsam durum hep ciddidir :D

Sonra düşündüm, düşündüm, düşündüm...
Geceler ve gündüzler boyu düşündüm...
Bu hayatta olma amacım, sebebim neydi ki diye.
Para, mal, mülk vs vs bunlar elbette ki yaşadığımız dünyada olmazsa olmaz kavramlardı ancak hiç biri benim hayattan zevk alma sebebim, yaşama sevincim değildi. Beni çok ama çok iyi tanıyan üç beş kişiye Evrim'in yaşama amacı ne diye sorsalar hiç düşünmeden 'aşk' derlerdi. Gerçekten uğruna fedakarlık yapmayı sevdiğim tek şey sanırım bu. Sonunda hak edip etmeyeceklerini düşünmeden sadece acı çekeceğimi bilsem bile hem de.. ("Ne salaksın Evrim" dediğinizi duyar gibiyim =))
Başka başka.. 
Yapmayı sevdiğim şeyleri düşündüm, onlar için enerji yarattım kendimde. Bazılarını plan olarak geleceğin kucağına attım, yakaladıysa ne güzel, yaparım bir gün demektir. 

Sonuç olarak bu kadar düşünmenin bana ne faydası oldu hiç bir fikrim yok.. Yine çaresiz, yine karışık, yine özlemekte birinci, yine karşımda kaybedeceklerim ile kazanacaklarımın dengesiz belirsizliğinde bir sağa bir sola yatan terazi...

Olsun, yaşanması gerekiyorsa yaşanacaktır, öyle ya da böyle başlayıp, o veya bu şekilde bitecektir. Asıl macera 'ilerleyiş'in kendisidir. İster kötüye ister iyiye gitsin, asıl önemli olan bence yolculuktur. Sonuçta every single fucking thing ends one day, one way or another. Nothing lasts forever.
Hofff.
Ben gidiyorum şimdi, karnım acıktı çünkü...
Ama şuraya dinlemekte olduğum şarkıyı da koymak istiyorum.
-Evrim

                         "Too much , too much will never be enough,
whenever we touch it happens every time , i have to turn around and run
I cant look back I turn to dust. Baby I wish that I could have it all,

but I dont , It's just too much."