Dil Tarih'te Sonbahar

Herkese yeniden merhaba!
Bugun güne erken başlamış olsam da kendimi hiç uykusuz, uyuşuk hissetmiyorum :D Ki benim için bu çok enteresan bir durum. Sebebi öğleye doğru okuldan ayrılırken gözüme takılan güzellikler...

Eylül ayı çoğu insan için hüzün demek olsa da benim için doğanın kış uykusuna hazırlanışını temsil ediyor. Sararıp dökülen yapraklar, çıplak kalan ağaçlar filan sanki hep doğanın kışın yatacağı güzellik uykusuna hazırlık gibi, sonrasında yeniden yeşerebilmek için güç toplayıp yenilenme, dinlenme süreci...

Gelelim bunca yıldır okuduğum okulda hiç gitmediğim, orada olduğunu bildiğim halde uğramadığım köşeleri nitekim bugün idrak etmeme. Dil Tarih ve Coğrafya Fakültesi 3 farklı binadan oluşuyor fakat benim en sevdiğim orijinal, Cumhuriyet Dönemi'nden kalma tarihi ana bina. Her ne kadar yabancı diller bölümü orada olmasa da o binanın içinden geçerek her gün okula girmek ayrı bir duygu.

Bu tarihi ana binanın dış duvarlarını yeşilin en güçlü tonlarındaki sarmaşıklar sarıyor. Hem de öyle güzel ki, şehrin ortasında kalmış eski bir kale gibi, insana yaşadığı yüzyılı unutturup sanki ortaçağdan kalma taş bir yapıtmış izlenimi veriyor. Neden bilmiyorum taş binaları saran sarmaşıklar arasında kendimi hep huzurlu ve güvende hissetmişimdir. O hafif nemli, serin yeşilin kokusunu çok dinginlik verici bulurum.

Bugün de ilk defa okulu 'ders verilen yer' olması dışında, farklı bir gözle görebildim, çünkü adım atar atmaz kendimi ait hissettiğim bu köşenin farkına varabildim. Burada, dökülen yaprakların çarşaf olduğu pofidik çimenlere oturup kahve içerken kitap okumanın ne kadar keyifli olacağını düşündüm. Çünkü 3 binanın açıldığı ortak bahçe olan 'ortabahçe'de zaman geçirmekten pek keyif aldığım söylenemez. Sigara içenler, bitmek bilmeyen saçma muhabbetler, tuhaf insanlar... Tabii iki elimin parmaklarını geçmeyen kıymetli arkadaşlarımla her yer güzel orası ayrı :)

Her neyse bugün tam okuldan çıkarken bu bahsettiğim hayal köşesinde birbirinden tatlı birkaç köpeciğin mutlulukla koşturduklarını görünce çok şaşırdım. Çünkü fakültede çok sayıda kedi var ama hiç köpek görmemiştim. 

Anne ve dört yavrusu sararan yaprakların üzerinde boğuşuyorlar, oyunlar oynuyorlardı. Ben biraz yaklaşınca durdular, anneler yavrularını arkasına aldı ve bana baktı. Hiç agresif olmayan ama ihtiyatlı bir şekilde havayı kokladı. Sanırım çok fazla insanla haşır neşir olmadıklarından dolayı niyetimi anlamaya, yavrularını korumaya çalıştı.

Sonra usulca eğildim, anneyle aynı hizaya gelince elimi uzattım. Kokladı ve şlap diye diliyle bir selam verdi :D Sonrasında biraz daha yaklaşıp yavruların fotoğraflarını çekmeme izin verdi ama yavrular da dikkatli olmayı öğrenmişler, pek sevdirmediler. Zaten oyun havasında olduklarından koşturup durdular, toplu bir resim alamadım. 

Her bir yavrunun yüzü sanki farklı bir şeyler anlatırcasına anlamlı bakışlara sahipti. Anneleri de çok tatlıydı, yavruları da... Bir köpeğimin olmasını ne kadar çok istediğimi tekrar anladım o an. Onunla uyuyup uyanmanın, birlikte battaniyeye sarılıp uzanmanın, eve geldiğimizde bizi karşılamasının, uzun yürüyüşlerde birbirimize eşlik etmenin ne kadar eşsiz bir duygu olduğunu hayal ettim. Bu çivisi çıkmış dünyada aslında daha fazla insana değil de daha fazla hayvana ihtiyaç duyduğumu anladım. 

Yaklaşık bir saate yakın bir süre oturup onları izledim, birkaç fotoğraf çektim. Pazartesi günü yanımda gelirken köpek mamalarından getireceğim. Okulun yemekhanesinde etli-kemikli bir şeyler yersem de kendiminkini ve toplayabildiğim kadarını bu bebelere getirme kararı aldım.

Zaten girişteki güvenlikçilerle konuştuğumda onlar da bu aileye göz kulak olduklarını, su ve yemek verdiklerini, kampüs dışına atmak gibi bir niyetleri olmadığını söylediler, bir 'oh' çektim. Umarım aksi bir durum söz konusu olmaz, en azından yavrular büyüyene, kış bitene kadar. 

Bence dünya hayvanlarla daha güzel. Neresi olursa olsun, ne kadar makineleşmiş ya da betonlaşmış olsak da içimizde bir yerlerde doğanın bize sunduğu her türlü güzelliğin hasretini hepimizin çektiğine eminim.

Bizim fakültemizin de kocaman bir kampüsü yok belki ama tarihin izlerini duvarlarında taşıyan, birbirinden değerli öğretmenleri olan ve hayal köşesine sahip, sevdiğim insanı tanıdığım bir fakülte, o yüzden kendimi şanslı hissettim, birden okulumu daha çok sevmeye başladım:)

Bu da böyle bir sohbet yazısı olsun dedim, günümü sizlerle de paylaşmak, bu şirinleri göstermek istedim. Umarım sizin de gününüz güzel geçiyordur.
Sevgiler
Evrim